Vormen van macht

We kijken naar het werk van Charlotte Schleiffert. Wat doet de man bij de vrouw? Scheren? Kleurlaagjes erop aanbrengen? Robotprogrammatuur vervangen? En als ze geschoren wordt: Wat voor laagjes heeft de vrouw op of in haar lichaam? Wat voor rol speelt ze? Wat zit er onder? En is het eigenlijk wel een vrouw? Of een travestiet, of een robot? En zien we agressie of intimiteit? Vindt ze het fijn of niet? Wie heeft hier de macht? Wat voor vormen van macht zijn er misschien te zien? Beeldmacht, kolonialisme, macht van toekijkers, macht van de vrouw, macht van de man, beeldmacht, machteloosheid.

Sturende kracht

We wilden weten: is de man-vrouw tegenstelling echt zo groot? Wat zit er onder stereotypen? Of bestaan we in wezen uit stereotypen? En wat stuurt ons? Met de volgende vraag gingen we verder: Man, vrouw, machthebber, voyeur, vriend; zijn het rollen waar iets wezenlijks onder zit?

Ui of oester

Als we onze rollen afschudden, de schillen eraf halen, blijft er dan niks over? Zoals bij een ui. Soms kan het zo lijken: je bent wat je doet. Of zijn we een soort oester met een parel erin. Iets moois, wezenlijks.

Een plek waar je past

In het begin van je leven beslissen anderen over je, maar langzaamaan word je je steeds meer bewust van keuzes waar je zelf, of in overleg, over kunt beslissen. Al betekent soms: eenmaal gekozen blijft gekozen (bijvoorbeeld: eens een ouder, altijd een ouder), ook al past de jas je niet, dan moet je er maar aan wennen.

Het wezenlijke

Wat is dan die parel? Is dat hoe een baby geboren wordt? En alle slechte neigingen dan, die door de drang om te overleven ontstaan? Wie heel snel agressief is. Is dat wezenlijk? Of is liefde en licht wezenlijk? En kan een slechte jeugd een oorzaak zijn om niet daar te komen? Kunnen medicijnen je dan weer dichter bij jezelf brengen? Is een mentaliteit die een baby bij/voor de geboorte heeft wezenlijk? Ja, dat lijkt wel zo als we mensenlevens volgen. Het lijkt nastrevenswaardig om puur naar die mentaliteit te leven en daarmee verschillende rollen te vervullen zonder dat wezenlijke geweld aan te doen. Of bewegen we onszelf soms toch graag in stereotypen?